Niets is vanzelfsprekend

28 augustus 2019, exact 1 jaar geleden. Een aanvankelijk zonnige woensdagochtend werd verstoord door de diagnose ‘acute leukemie’. Of beter gezegd; een leven werd verstoord door de diagnose ‘acute leukemie’.

Inmiddels ben ik een jaar verder. Het was een turbulent jaar, waarin zoveel is gebeurd dat ik het me amper nog allemaal kan herinneren. 28 chemo’s, 9 ruggenprikken, 7 ziekenhuisopnames, 4 beenmergpuncties en ontelbaar veel controles, scans, medicatie en reguliere ziekenhuisbezoekjes. Het kan dus blijkbaar allemaal in 1 jaar. Een jaar vol situaties en toestanden die ik liever niet had meegemaakt.

Om nog maar te zwijgen over het mentale aspect, dat waarschijnlijk nog zwaarder op de proef wordt gesteld. Kanker is overleven en dan maar hopen dat je lichaam goed reageert op alle medicatie. Het sociale isolement maakt het daar niet makelijker op. Je verliest niet alleen jezelf, maar je hele leven. Angst, depressie, woede en verdriet voeren daardoor té vaak de boventoon. Omdat je sterk wil zijn, probeer je dit voor de buitenwereld te verbloemen.

‘Het normale leven leiden’, iets dat voor veel mensen vanzelfsprekend is, is voor mij een droom geworden. Ik hoop ooit nog verder te mogen dromen dan dat. Tot die tijd zal ik de situatie moeten accepteren zoals die is. De weg is nog lang en zwaar, maar hopelijk en waarschijnlijk nooit meer zo zwaar als die geweest is. Dus die ga ik ook, zo positief als kan, tegemoet. Wat daarbij helpt is dat al mijn uitslagen tot op heden positief zijn. Ik besef dat ik daar heel gelukkig mee mag zijn, omdat ik inmiddels weet dat dit niet vanzelfsprekend is. Dat is ook gelijk het moraal van het verhaal; Niets is vanzelfsprekend! Geniet van iedere dag die je gezond opstaat en dat je je leven mag leiden zoals jij dat wilt. Van de een op de andere dag kan het allemaal anders zijn.