De thuiswedstrijd

‘Home sweet home‘

Na 2 weken ziekenhuisopname was ik blij om weer thuis te zijn. Even weg van dat hele circus en de continue drukte. Nu had ik voor het eerst de tijd om me te realiseren what the f*  er eigenlijk allemaal aan de hand was. Nog steeds leek alles eerder een slechte film dan realiteit. Maar om deze slechte film goed te laten eindigen wist ik dat ik positief moest blijven. Tijd voor woede en verdriet was er niet.

‘Eén voor allen en allen voor één’

Positief blijven gaat makkelijker als je weet dat je er niet alleen voor staat. Vrienden en familie deden er dan ook alles om mij dit duidelijk te maken. Zo ook op 20 september 2019, een dag die ik niet snel zal vergeten…

Als kleine jongen ging ik altijd met mijn vader naar MVV, de club waar ik sindsdien verliefd op ben. Met deze clubliefde groeiden door de jaren heen ook vriendschappen en voelde ik me onderdeel van één grote familie. Deze vrienden kwam met het initiatief om tijdens de wedstrijd Den Bosch-MVV in het uitvak een actie te houden. Door middel van vuurwerk en spandoeken werd mij nogmaals duidelijk gemaakt dat ik niet alleen, maar met een rood-wit leger, de strijd aan ging. Een strijd tegen mijn eigen lichaam nog wel. Ik kon deze toppers niet dankbaar genoeg zijn. Ik prijs dan ook de dag dat ik weer samen met hen op pad kan en op de tribune sta. De heimwee naar de ‘red-white army’ begint al ernstig toe te slaan. Clubliefde verbindt en creëert onvoorwaardelijke steun en trouw. Voetbal is meer dan een spelletje… 

‘… aog al deit ut pijn. Winne of verlere doen v’r same, neet allein.’

View this post on Instagram

‘Eén voor allen en allen voor één’!🔴⚪️ 20 september 2019, een dag die ik niet snel zal vergeten… Als kleine jongen ging ik altijd met mijn vader naar MVV, de club waar ik sindsdien verliefd op ben. Met deze clubliefde groeiden door de jaren heen ook vriendschappen en voelde ik me onderdeel van één grote familie. Deze vrienden kwam met het initiatief om tijdens de wedstrijd Den Bosch-MVV in het uitvak een actie te houden. Door middel van vuurwerk en spandoeken werd mij nogmaals duidelijk gemaakt dat ik niet alleen, maar met een rood-wit leger, de strijd aan ging. Een strijd tegen mijn eigen lichaam nog wel. Ik kon deze toppers niet dankbaar genoeg zijn. Ik prijs dan ook de dag dat ik weer samen met hen op de kan tribune staan. De heimwee naar de ‘red-white army’ slaat al ernstig toe. Clubliefde verbindt en creëert onvoorwaardelijke steun en trouw. Voetbal is meer dan een spelletje… ‘… aog al deit ut pijn. Winne of verlere doen v’r same, neet allein.’ 💪🏻💪🏻❤️🤍 Klik hier voor de hele blog: https://allintegenleukemiecom.wordpress.com/blog-feed/ #toppersbedaank #redwhitearmy #fuckcancer #leukemie

A post shared by Romé van Duurling (@all_in_tegen_leukemie) on May 3, 2020 at 7:02am PDT

‘Face-id niet herkend’

Na mijn ontslag uit het ziekenhuis kon ik voor de resterende chemokuren van deze periode op het dagcentrum terecht. Hier werd bijna wekelijks de benodigde chemo toegediend, waarna ik thuis kon uitzieken. Al snel kreeg ik met een aantal vervelende bijwerkingen te maken die helaas ‘normaal’ zijn bij chemotherapie. Zo kreeg ik last van misselijkheid, vermoeidheid, verandering van smaak en beginnende haaruitval. Ik wist dat ik niet zou ontkomen aan dit soort bijwerkingen, dus ik kon ze al gauw accepteren. Door alle bijwerkingen van de chemo en het bolle gezicht van de prednison, veranderde mijn uiterlijk ook al snel. Naarmate de behandeling vordert word je voor jezelf en anderen helaas steeds minder herkenbaar.

‘Dit is even gevoelig’

13 Oktober stond mijn eerste beenmergpunctie op het programma. Met deze beenmergpunctie kunnen ze constateren of de chemo al dan niet aanslaat. In het beenmerg worden de rode bloedcellen, witte bloedcellen en bloedplaatjes aangemaakt. Deze beenmergcellen worden bij de punctie weggenomen en onderzocht. Dit gebeurt door met een dikke holle naald de beenmergholte aan te prikken in het bekken. Dit brengt een korte, hevige pijnsensatie met zich mee, die ik mijn ergste vijand nog niet toewens. Ik heb begrepen dat sommige studenten dit tegen geldelijke beloning doen voor medisch onderzoek. Ik kan deze optimistische studenten aanraden om gewoon ome duo te raadplegen, mochten ze in geldnood verkeren. Na 5 tot 10 minuutjes zweten zat de beenmergpunctie er voor mij op en moest ik een dag wachten op de uitslag. 

‘Hopen dat de chemo aanslaat’

14 Oktober was de cruciale dag aangebroken. Ik had een gesprek met mijn arts over de uitslag van mijn eerste beenmergpunctie. Als je 8 jaar over je middelbare school hebt gedaan ben je wel wat slechtnieuwsgesprekken gewend. Maar dat mocht vandaag toch echt even achterwege blijven. Mijn toekomstperspectief vond ik dan ook een beetje belangrijker dan te horen of het gelukt was om weer te blijven zitten. In tegenstelling tot mijn ouders was ik er geruster op dan zij (zoals gebruikelijk). Gek genoeg voelde ik aan alles dat de uitslag positief zou zijn. En ja hoor, goed nieuws! De uitslag van de punctie was positief. De verhouding witte bloedcellen, rode bloedcellen en bloedplaatjes was binnen de gewenste normen. Dit betekende dat de chemo aansloeg en dat ik de behandeling kon voortzetten…

Advertentie